“IK KAN ME NIET ECHT VOORSTELLEN DAT HIJ VEEL KWAAD IN DE ZIN HEEFT”
Toen ik dertien was, luisterde ik naar Biggie. De hele dag. Het was toentertijd best een taaie klus om mijn moeder ervan te overtuigen dat de muziek die mijn oorschelp urenlang teisterde daadwerkelijk kunst was. Ik bedoel: “Kick in the door, wavin’ the four four, all you heard is Poppa don’t hit me no more” verdiende kennelijk een beetje uitleg. Uiteindelijk lukte het wel, omdat ik met ‘Juicy’ als ‘leuk liedje’ een doorbraak wist te forceren. Hiphop veranderde echter en de mainstream werd iets minder inhoudelijk. Een ultiem exces hiervan is Waka Flocka Flame, de artiest bij uitstek op het gebied van maximale partyaanzetskills die ten koste gaan van elke vorm van lyrical content. Zijn shows zijn een podium voor absolute chaos.
Als je ‘Bustin’ at ‘em’ laat horen aan een buitenaardse levensvorm, zou je waarschijnlijk een collegereeks met aansluitende werkgroepen moeten geven om uit te leggen hoe het allemaal zo ver is gekomen. Ik ken geen aliens, maar ik ben wel benieuwd naar de visie van een totale buitenstaander. Daarom nam ik mijn moeder mee naar het concert van Flockaveli in het Haarlemse Patronaat, om haar vervolgens een paar vragen te stellen. Squaaaad!
Mams, wat vond je van het optreden?
Ik vond het een topervaring. Je hebt me echt bang gemaakt met wat je me erover vertelde van tevoren, maar ik vond het leuk! Ik had verwacht dat het helemaal geen toegankelijke muziek was, maar ik snapte het gewoon, hoor. Het was best ritmisch, ik kon er prima op dansen.
Denk je dat Waka Flocka Flame een leuk persoon is?
Ja, ik denk dat hij heel aardig is. Echt een sympathieke knul. Hij nodigde mensen uit om op het podium te komen, en die mensen vonden dat duidelijk geweldig. En na een tijdje ging hij helemaal door zijn knieën, zodat dat kleine meisje een foto met hem kon maken. Terwijl hij een nummer aan het doen was! Dat is toch heel aardig! Hij liep bij het derde nummer al door het publiek heen en dat voegde wel echt iets toe. Het publiek ging toen wel echt los. Ook grappig om te zien dat hij tussendoor hijsjes nam van de joint van die vriend van hem. Ik wist niet dat dat mocht in het Patronaat. Hij was wel heel slecht gekleed, dat vind ik jammer. Dat Mickey Mouse shirt was duidelijk te klein.
Wat heb je precies verstaan?
Niet zo heel veel. Eerst wist ik niet zeker of hij Engels of Nederlands was. Toen ik me realiseerde dat hij Engels was, hoorde ik vooral veel “put your guns in the air” en “pow pow pow pow pow”. Ik snapte dat ‘pow’ eerst niet zo goed, maar het bracht wel sfeer. En ik verstond het refrein van dat liedje waarop de zaal twee keer meeklapte. Iets met applaus. En dan “let that ass clap”, toch?
Heb je iets meegekregen van de lopende vete tussen hem en Gucci Mane?
Hij heeft het er veel over gehad. Nee. Lastig om te geloven ook, hij keek best wel blij voor iemand met ruzie.
Ben je wel #TeamWaka?
Ik denk het wel. Althans, ik kan me niet echt voorstellen dat hij veel kwaad in de zin heeft.
Wat vond je het meest vreemde moment van het optreden?
Het feit dat er continu iemand op het podium rondstuiterde zonder shirt. Hij was nog net niet aan het schuimbekken. Dat snapte ik niet zo goed, hij heeft zeker wel een pilletje genomen ofzo. Zijn broek zat heel erg laag, en er zat een serieuze zweetplek op. Dat kan echt niet lekker zitten en daarnaast vind ik het er erg dom uitzien. Zijn stagedive mislukte ook nog eens en voor m’n gevoel voegde hij niet zo heel veel toe aan het totaalplaatje. Oh ja, trouwens, klopt het dat er op de achtergrond gewoon tekst doorloopt? Dat vind ik wel iets raars. Maar misschien is het wel zo prettig voor Waka Flocka. Anders houd je het ook gewoon niet uit.
Oké, de laatste. Hoe zou je de avond in één woord omschrijven?
Gezellig.
De auteur met zijn moeder tijdens het optreden
Door Daan Börger | Beeld: Rein Kooyman, 12 december 2013
http://www.statemagazine.nl/column/347